Brytyjska aktorka sceniczna i filmowa, także piosenkarka. Przez ćwierć wieku cieszyła się niesłabnącym uwielbieniem publiczności, przechodząc niezaprzeczalnie do historii kina brytyjskiego jako jedna z największych jego gwiazd. Była niesamowicie wszechstronną aktorką, której emploi obejmowało dramat, komedię, czy musical. Jej filmy stały się otuchą dla Brytyjczyków w trudnych czasach II wojny światowej. Większość jej obrazów wyprodukował i/lub reżyserował
Herbert Wilcox, którego poślubiła w 1943 roku.
Florence Marjorie Robertson urodziła się jako córka kapitana marynarki, Herberta Robertsona, oraz jego żony, Florence Neagle. Jako tancerka debiutowała w wieku lat 17, a w rewiach była zastępstwem m.in.
Jessie Matthews. W 1931 roku zagrała główną rolę na West Endzie w "Stand Up and Sing". Przedstawienie okazało się tak wielkim przebojem, że wystawiono je aż 604-krotnie. Dzięki temu sukcesowi dostrzegł ją
Wilcox i zauważył w niej potencjał aktorki filmowej. Pierwszą główną rolę otrzymała w "
Good Night, Vienna", gdzie partnerował jej
Jack Buchanan, z którym grała na scenie w "Stand Up and Sing". Stała się gwiazdą i w pełni zaufała
Wilcoxowi, który wyreżyserował prawie wszystkie jej filmy, oprócz jednego. Opłaciło się, bo Neagle stała się wielką gwiazdą Wielkiej Brytanii.
Anna i
Fernand Gravey zagrali główne role w "
Bitter Sweet"
Noela Cowarda. Dopiero w 1940 roku
Jeanette MacDonald i
Nelson Eddy uczynili z tej historii znany film, który powstał w studiach hollywoodzkich wytwórni. W 1926 na ekranach zagościła kolejna wersja "
Nell Gwyn", którą kilkanaście lat później jako
film niemy zrealizował
Wilcox z
Dorothy Gish w roli tytułowej. Historia kochanki Karola II w brytyjskim wykonaniu okazała się dla Hollywood pod kuratelą biura Haysa zbyt frywolna. Kolejne filmy były sukcesami Neagle i
Wilcoxa, którzy na ślubnym kobiercu stanęli dopiero w 1943 roku.
W filmie "
Three Maxims" jej rola przewidywała akrobacje na trapezie, które Anna sama wykonała. Na scenie wystąpiła w międzyczasie w szekspirowskich przedstawieniach, jako Olivia w "Jak wam się podoba" oraz Viola w "Wieczorze Trzech Króli". Zebrała świetne recenzje, choć wcześniej nie miała żadnego doświadczenia z
Szekspirem. Tego samego roku Anna zagrała swoją najsłynniejszą tytułową rolę w "
Królowej Wiktorii" oraz tytułową rolę "Piotrusia Pana" na scenie. Film okazał się tak wielkim sukcesem, że nakręcono jego sequel (w Technikolorze) z
C. Aubrey Smithem.
Sukces Anny i
Wilcoxa sprawił, że zaproszono ich do Hollywood. Tam nakręcili wspólnie "
Nurse Edith Cavell" o pielęgniarce, która podczas I wojny światowej zostaje rozstrzelana przez Niemców za rzekome szpiegostwo. Film trafił do publiczności, która żyła w niepokoju ze względu na rozwijający się współczesny jej dramat II wojny światowej. Kolejne obrazy Neagle dla RKO były komediami muzycznymi. W "
Irene" z
Rayem Millandem aktorka śpiewa piosenkę "Alice Blue Gown" - sekwencję tą nakręcono w Technikolorze. Wystąpiła też w "
No, No, Nanette" z
Victorem Mature'em, oraz "
Sunny" z
Rayem Bolgerem. Ostatni amerykański film Neagle i
Wilcoxa to "
Forever and a Day".
Anna i
Wilcox zdecydowali się na powrót do Wielkiej Brytanii, gdzie aktorka zagrała Amy Johnson, pionierkę lotnictwa, w filmie "
They Flew Alone". 9 sierpnia 1943 Anna i
Wilcox zalegalizowali swój związek, stając się mężem i żoną. Tego samego roku nakręcili komedię "
Yellow Canary", gdzie wystąpiła nie tak dobrze jeszcze znana wówczas
Margaret Rutherford. Dwa lata później spróbowała swoich sił na scenie w "Emmie", na podstawie powieści
Jane Austen. Anna wystąpiła w filmie "
I Live in Grosvenor Square" z
Rexem Harrisonem i chciała zagrać z nim także w kolejnym swoim obrazie, "
Piccadilly Incident", ale ostatecznie rolę otrzymał
Michael Wilding. Duet Neagle i
Wildinga stał się niesamowicie popularny wśród publiczności, a sam obraz zdobył status filmu roku 1947 magazynu "Picturegoer". Późniejsza praca aktorki obejmowała m.in. występy w produkcjach z
Errolem Flynnem (w jednym także z jego ostatnią żoną,
Patrice Wymore). Niestety ich zamierzony triumf w "
King's Rhapsody" okazał się klęską i stał się początkiem końca ich panowania w czołówkach box-office. Ostatni dochodowy obraz z udziałem Anny to "
Zbuntowana" z 1956 roku, gdzie grała rodzicielkę
Sylvii Syms. Ponownie z
Syms oraz
Anthony Quayle'em i
Florą Robson zagrała w "
No Time For Tears". Był to pierwszy jej obraz od 20 lat, którego reżyserem nie był
Herbert Wilcox. Tego samego roku zagrała ostatnią rolę filmową.
Anna Neagle i
Herbert Wilcox założyli firmę producencką, która miała kręcić filmy
Frankie Vaughana, ale projekt okazał się porażką i zakończył bankructwem.
Wilcox był kompletnie bez grosza przy duszy, ale sytuację finansową podratował majątek Anny. W 1964 roku aktorka wróciła na West End musicalem "Charlie Girl" i odniosła spektakularny sukces. Sztukę wystawiano ponad 2000 razy przez 6 lat. W 1977 roku zmarł jej mąż, ale Neagle pozostała aktywna zawodowo. Mimo trapiącej ją choroby Parkinsona do końca starała się nie przestawać grać. Anna Neagle zmarła na skutek choroby nerek i raka. Jest pochowana obok swojego męża na City of London Cemetery.