Ostatnie zadnie powieści:
“Stat rosa pristina nomine,
nomina nuda tenemus” - Dawna Róża istnieje z imienia, imiona nam pozostały.

W oryginale jednak widniej pewna różnica…
„Stat Roma pristina nomine, nomina nuda tenemus.”[2]
Całość brzmi zaś mniej więcej tak:
”Gdzież są Mariusz i Fabrycjusz, któremu złoto było obce?
Gdzież jest zaszczytna śmierć i wiekopomny czyn Paulusa?
Gdzież jest boski głos Filipik, gdzie niebiański głos Cycerona?
Gdzież jest przychylność Katona dla obywateli i jego gniew na rebeliantów?
Gdzie jest Regulus? I gdzie Romulus albo gdzie Remus?
Dawny Rzym pozostał z imienia, imiona nam pozostały.” – wielkość i chwała Rzymu, chociaż nie rzeczywista obecnie, to jednak nadal trwa w naszej pamięci(pomnik trwalszy do spiżu itp. itd.).

A wiec mimo przemijania coś może trwać tak długo jak trwa o tym Pamięć.

Jak widać Eco zamienił Roma na Rosa - ale dlaczego właśnie na nią?
Jest to w prostej linii nawiązanie do średniowiecznego dzieła liryki miłosnej Guillaume de Lorris: „Powieści o Róży” – gdzie młody chłopak w onirycznym widzie wstępuje do ogrodu strzeżonego przez personifikacje Nienawiści, Pożądliwości, Skąpstwa, Smutku, Starości i Ubóstwa. W środku spotyka bawiące się Wesołość, Zabawę, Szczerość, Bogactwo, Dworność i Młodość. Dostrzega też Różę, której strzegą Niebezpieczeństwo, Wstyd, Obmowa, Strach i Zazdrość. Pragnie ją zabrać ze sobą – udaje mu się tylko jej dotknąć i pocałować (zaznać szczęścia na chwilę). Potem zostają rozdzieleni na zawsze. Róża jest alegorią Miłości.

Pamiętajmy że w powieści - inaczej jak w filmie – dziewczyna ginie, ale pamięć o niej (tym samym uczucie) Adso zachował, tak jak zachował pamięć i uczucie do swojego Mistrza(traktującego go jak syna) – choć dawno ich obojga nie ma.

Mówiąc krótko tytuł „Imię Róży” to synonim słowa „Miłość” – uczucia nie nazwanego przez Adso z imienia, którym powinien obdarzyć tylko Boga(cały czas piszę o powieści).
W Filmie jednak jest inne zakończenie i ostatnie słowa dają możliwość alternatywnej interpretacji.

[1] W jednym z wywiadów Eco sam stwierdza:”… tytuł ma stworzyć zamęt w głowie, nie zaś uszeregować idee”,
[2] “De contemptu mundi”, księga 1, v. 952. Bernard z Cluny(Morliacensjusz) 1140 r

P.S. Mogłam jeszcze namieszać z „Małym Księciem” i jego uczuciem do Róży która zdradza mu swoje imiona ale mi się już nie chce...tak czy siak chodzi o symbolike.